Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Itaque his sapiens semper vacabit. Sed plane dicit quod intellegit.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quaeque de virtutibus dicta sunt, quem ad modum eae semper voluptatibus inhaererent, eadem de amicitia dicenda sunt. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quare conare, quaeso. Bork Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Id mihi magnum videtur. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Simul

atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Non potes, nisi retexueris illa. Quis hoc dicit?

Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Easdemne res? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Suo enim quisque studio maxime ducitur. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Si quae forte-possumus. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sed nonne merninisti licere mihi ista probare, quae sunt a te dicta? Sed quid sentiat, non videtis. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Num igitur eum postea censes anxio animo aut sollicito fuisse?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi

doloris. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Duo Reges: constructio interrete. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Quid est igitur, inquit, quod requiras? Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.