Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Si enim ad populum me vocas, eum. Dicimus aliquem hilare vivere; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quis Aristidem non mortuum diligit? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Duo Reges: constructio interrete. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Videsne quam sit magna dissensio? Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Esse enim, nisi eris, non potes. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit;
Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Pauca mutat vel plura sane; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum?
A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Si enim non fuit eorum iudicii, nihilo magis hoc non addito illud est iudicatum-. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis.
Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Sed tamen intellego quid velit. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem
accepimus primum hic disputare solitum; Sint modo partes vitae beatae. Ita prorsus, inquam; Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.
Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. An hoc usque quaque, aliter in vita? An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;
Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Recte, inquit, intellegis. Si enim ad populum me vocas, eum. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt;
Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat.
Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Nam ante Aristippus, et ille melius. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata.
An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Bork Quo tandem modo? Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Praeterea
sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?