Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.
Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ergo omni animali illud, quod appetiti positum est in eo, quod naturae est accommodatum. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Minime id quidem, inquam, alienum, multumque ad ea, quae quaerimus, explicatio tua ista profecerit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Sed quae tandem ista ratio est? Scrupulum, inquam, abeunti; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.
Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Audeo dicere, inquit.
Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea,
quae dixi, ad corpusne refers? Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior.
Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio.
Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Quis istud possit, inquit, negare? Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graccho, eius fere, aequalí? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Duo Reges: constructio interrete.
Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Quamquam id quidem,
infinitum est in hac urbe; Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.
Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. At hoc in eo M.
Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Refert tamen, quo modo. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek