Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod.
Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Cui Tubuli nomen odio non est? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Non est igitur voluptas bonum.
Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Inde igitur, inquit, ordiendum est. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non potes, nisi retexueris illa. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Ac tamen hic mallet non dolere. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum.
Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit,
ut adolescentulus eriperes P. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat.
Duo Reges: constructio interrete. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.
Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Verum hoc idem saepe faciamus.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Numquam facies.
Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.
Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Nullis enim partitionibus, nullis definitionibus utuntur ipsique dicunt ea se modo probare, quibus natura tacita adsentiatur. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala?
Arabic
French
Spanish
Portuguese
Deutsch
Turkish
Dutch
Italiano
Russian
Romaian
Portuguese (Brazil)
Greek