Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Gerendus est mos, modo recte sentiat.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Qualis ista philosophia est, quae non interitum afferat pravitatis, sed sit contenta mediocritate vitiorum? Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. At iam decimum annum in spelunca iacet. Verum esto: verbum ipsum voluptatis non habet dignitatem, nec nos fortasse intellegimus. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt.

Nam ante Aristippus, et ille melius. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit?

His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Explanetur igitur. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Hoc non est positum in nostra actione. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Sed ad bona praeterita redeamus.

Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Eam stabilem appellas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora.

An potest, inquit ille,

quicquam esse suavius quam nihil dolere? Beatum, inquit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Quis hoc dicit?

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Amicitiam autem adhibendam esse censent, quia sit ex eo genere, quae prosunt. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illa enim, quae prosunt aut quae nocent, aut bona sunt aut mala, quae sint paria necesse est. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Duo Reges: constructio interrete. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Falli igitur possumus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis. Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere?