Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Sin aliud quid voles, postea. Qui autem diffidet perpetuitati bonorum suorum, timeat necesse est, ne aliquando amissis illis sit miser. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Qui est in parvis malis. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum.

Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Duo Reges: constructio interrete.

Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quonam modo?

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? De maximma autem re eodem modo, divina mente atque

natura mundum universum et eius maxima partis administrari. Id quaeris, inquam, in quo, utrum respondero, verses te huc atque illuc necesse est. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Cur iustitia laudatur? Summus dolor plures dies manere non potest?

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quare conare, quaeso. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quo tandem modo? An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio.

An potest cupiditas finiri? Poterat autem inpune; Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Hic nihil fuit, quod quaereremus. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Quis istud possit, inquit, negare? Quis Aristidem non mortuum diligit? Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Sed quod proximum fuit non vidit. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus;