Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio.

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Itaque his sapiens semper vacabit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.

Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Minime vero istorum quidem, inquit. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Duo Reges: constructio

interrete. Quid nunc honeste dicit?

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Confecta res esset. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Bork Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Est, ut dicis, inquam. Quid igitur, inquit, eos responsuros putas? Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;

Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim?

Sed quot homines, tot sententiae; Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans;

Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Ut pulsi recurrant? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Neque solum

ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Sed haec in pueris; Non semper, inquam;